35 jaar officieel dienstbaar aan IJCE

Na een aantal leuke schaatswinters besloten we om lid te worden van IJsclub Eindhoven. Omdat we nog niet alles van de schaats en het ijs afwisten hebben we ons aangemeld voor de begeleiding bij Toer en Jeugd, toen nog een zelfstandige afdeling van de club. En we keken toen met ontzag naar de coryfeeën bij de ijsclub die hun sporen op het natuurijs al hadden verdiend. Zo reed er ene Cor Beckers rond die de verschrikkelijke Elfstedentocht van 1963 wist uit te rijden, maar toen zonder kruisje huiswaarts keerde. En de grote Ad Moons, Nederlands kampioen op de marathon atletiek. Als we die eens bij zouden kunnen houden …. 

Werken aan de techniek was de uitdaging. Frits Loots was onze eerste instructeur. We waren goede leerlingen en leerden snel. Zo snel dat al spoedig het verzoek kwam of wij ook niet wilden optreden als begeleiders. Een groot tekort aan schaatsinstructeurs bij Toer en Jeugd was de aanleiding. Toentertijd was er ene Tiny Gruijters die als speciale taak had de schaatsbegeleiding  en schaatstechniek binnen de ijsclub te verbeteren. We kregen een boekje met instructies, te beginnen met ‘het ooievaartje’. Dat begeleiden beviel weer zo goed dat we besloten een cursus voor schaatsbegeleiding te volgen bij de K.N.S.B. En het trof. De cursus kon worden gehouden in Eindhoven. En Aitske de Jong-Ruben werd onze docent, een gerenommeerde trainer bij de K.N.S.B. En als je Aitske heet kom je zeker niet uit de Kempen. Echt Fries dus. Verschillen in inzicht tussen de leerling en de meester zorgden wel eens voor enig ongemak. Brabantse jolijt en Friese degelijkheid botsten soms.  Uiteindelijk werden we eigenaar van een heus KNSB-diploma, met maal liefst zes handtekeningen.  De eindexamenscripties zijn helaas niet meer voorhanden. We hebben het over januari 1989.

En vanaf dat jaar was elke maandagavond in de winter voortaan voorbestemd om de nieuwe leden van de ijsclub in te leiden in de edele beginselen van de schaatsenrijderij. Aanvankelijk zelf het eerste uren les, daarna het laatste uur zelf schaatsen. 

Het aantal keren dat we verstek moesten laten gaan zijn op een hand te tellen. En we hebben veel bijzondere mensen ontmoet, de IJsclub is nu eenmaal een mengeling van  culturen en beroepen. Van Limburgers en Friezen, van hoogleraren en loonwerkers, en alles er tussenin. 

En er was steeds een doel. Trainingstechnisch werd er als doel gesteld om te exceleren tijdens het SPI-evenement en later ook nog tijdens de clubkampioenschappen marathon. En natuurlijk het rijden van grote tochten op natuurijs was steeds de grote wens. Met als uiteindelijke doel verantwoord mee te kunnen doen aan die ene grote tocht. En ieder jaar bij het begin van het seizoen steeds weer de vraag: Wie is er ingeloot ? 

Uiteindelijk was het late uur van de maandagavond bestemd voor de jongens van het snelle ijs. We hadden ieder een trainingsgroep en tot slot lieten we de groepen tegen elkaar rijden. Achtervolgen, marathonneke en diepgaan.  

We hebben gereden op een baan waar eerst nog geen overkapping op zat en de binnenkant van de baan na een half uur volledig in gort lag. 

We hebben lief en leed meegemaakt, we keken rond naar talent dat op de baan voorbij kwam en we haalden ze over om zich bij onze groep aan te sluiten. Zo kon het gebeuren dat er een eenzaam meisje rondreed die over een verbazingwekkende techniek beschikte. Ze heette Jelena en kwam uit België en werkte als stagiair bij het E.D.  Ze sloot aan bij de groep en begreep onze instructies. Immense vorderingen waren het gevolg. Resultaat kon niet uitblijven. Tijdens de Belgische kampioenschappen, op onze eigen baan, werd ze zelfs nationaal Belgisch kampioen. Ze werd bij ons weggeplukt en later was ze namens België deelnemer aan WK’s en Olympische Spelen. 

Maar er waren ook momenten van intense droefheid. Tijdens een trainingsinspanning viel Jan Velthuis op het ijs. Diegenen die het hadden zien gebeuren vonden dat het een uiterst rare val was. Het was meteen duidelijk. Hartstilstand en ondanks zeer deskundige hulp ter plaatse was er geen redding meer mogelijk. Op indrukwekkende wijze is de week daarop Jan op de baan herdacht. 

En tijdens de Elfstedentocht van 1997 overkwam Gert-Jan Albrecht hetzelfde tussen Franeker en Harlingen. Hij zat ook in onze trainingsgroep.

We zijn ondertussen vele jaren verder na dat moment dat we ons diploma kregen. We hebben samen veel beleefd tijdens onze begeleiding..

Omdat we ook wat ouder zijn geworden, was het mij in ieder geval niet langer gegeven om nog verantwoord op het ijs te staan. Al een aantal jaren terug heb ik me terug moeten trekken Maar mijn maatje gaat nog onverdroten voort. 

En dan heb ik het over Jos van Stratum. Hij staat nu  officieel gediplomeerd  ruim 35 jaar voor de groep, de late maandagavondgroep, voor de jongens van het snelle ijs,: rond rugske, inzakken en pieleke vooruit en roeren. 

Tis mar da ge ut wit.

Thijs van het natuurijs.

(Op de helaas wat wazige foto is Jos de tweede van links in zijn kenmerkende oranje outfit tijdens de SPI Skate Challenge 2025)